AMERIKA I ENGLESKA SU ZEMLJE FAŠISTIČKE...

Nema novog svetskog poretka. Porodice kao što su Rotšildi samo koriste nova sredstva, kao što je EU, da održe stari sistem. Kina i Rusija mogu promeniti stvari. Bil Klinton je, moguće, sin Adolfa Hitlera.
Direktor Centra za antiterorizam i svetski mir Vojislav Milošević u intervjuu za Glas javnosti govori o tabu temama – skrivena uloga EU u ostvarivanju starog-novog svetskog poretka, mreži koju su oko Srbije isplele zapadne snage sa ciljem da je rasparčaju i podele Rotšildima i Habzburzima, spasu koji može doći od Rusije, Indije, Kine… Na pitanje čiji je, zapravo, EU instrument i u kakvoj je vezi sa Hitlerom, Milošević kaže:
- Hitler je 1935. pisao o stvaranju evropske ekonomske zajednice. Ona je stvorena kao novi instrument moćnika koji vladaju svetom. Poredak je stari, samo se instrumenti menjaju. Moćnici su potomci 13 porodica. Neko je rekao da je Hitler moler postao vođa Trećeg rajha. Niko nije postao vođa Prvog, Drugog ni današnjeg Četvrtog rajha, a da nije krvno povezan sa Rotšildima.
U kom srodstvu su Hitler i Klinton?
Jevreji Baueri su u Frankfurtu imali radnju iznad koje je visio crveni štit „rotešild“. Oni su aškenazi, tursko-mongolsko pleme koje je Jidiš veru primilo u 7. v. n. e. i nemaju veze sa izvornim jevrejima. Amišel Rotšild je imao pet sinova i polovinom 19. veka razaslao ih u Napulj, Frankfurt, Pariz, London i Beč. U Beču je bio Samjuel Rotšild – bogati bankar. U dosijeima piše da je bio napasnik i silovao služavku Anu Mariju Šikelgruber. U plavoj fascikli u bečkoj policiji je karton sa njenim imenom i evidencija o tome da je trudna izbačena iz kuće i rodila sina Alojza, oca Adolfa Hitlera.
Avgusta 1946. je rođen Bil Klinton. Pravo prezime je Blajt, po navodnom ocu koji je, kada je Bil bio mali, išetao iz kuće i gubi mu se trag. Postoje indicije da je Hitler donator sperme i da je Klintonova majka veštački oplođena. Bila je 1962. u delegaciji sa još nekoliko srednjoškolaca primio predsednik Kenedi. Klinton već sa 30 godina biva izabran za guvernera, a unapred se znalo da će biti predsednik SAD. Dakle, Bil je samo jedan od „momaka iz Brazila“?!

Na pragu rata: Ruska vojna krstarica blizu Britanije, London poslao razarač u susret!

Ruski vojni brod približio se na manje od 50 kilometara od obale Velike Britanije, ali je kraljevska mornarica imala samo jedan brod koji bi mogao da odgovori na tu pretnju.
Na pragu rata: Ruska vojna krstarica blizu Britanije, London poslao razarač u susret!

Sve ovo se dešavalo samo nekoliko dana pred Božić a detalji ovog incidenta obzanjeni su tek juče.

Naime, jedan od brodova ruske ratne mornarice uočen je blizu Škotske ali je britanska mornarica imala samo jedan brod koji bi mogli da pošalju Rusima u susret. Problem je što bi britanskom brodu trebalo 24 sata da stigne na odredište.

Odmah su alarmirane sve obaveštajne i kontraobaveštajne službe ratne mornarice i vojnog vazduhoplovstva. Još veća panika je nastala onda kada su snimci pokazali da jeruski brod u potpunosti naoružan navođenim projektilima. Britanska komanda je odmah odlučila da pošalje brod "Defender" koji se inače angažuje u kriznim situacijama.

I dok je "Defender" bio na svom putu od skoro 1.000 kilometara, ruski brod ga je mirno čekao. Delovalo je kao da je ruski kapetan štopovao vreme koliko će "Defenderu" biti potrebno da stigne.

"To nije bila vežba. Ruski brod se ponašao krajnje agresivno blizu granice sa britanskim vodama. Na njega je sve motrilo kraljevsko ratno vazduhoplovstvo ali je odlučeno da mu u susret ipak krene Defender", rekao je dobro obavešteni vojni izvor.

Prema istom izvoru Defender je bio spreman da svakog trenutka reaguje, jer je posada bila svesna da je stvar ozbiljna. Do sukoba nije došlo. Ruski brod se lagano povukao u Baltičko more, dokle ga je Defeneder ispratio, a onda se britanski brod vratio u luku u Glaszgovu.

Sinoć je britanski ekspert Džonatan Ijal rekao da je Moskva htela da zaplaši London.

"Ruska flota koja je u fazi rasta i jačanja želela je da pokaže svoj uticaj u Severnom moru time što će ploviti tik uz granicu. Tačno su znali šta rade. I tačno su znali koliko daleko smeju da uplove pre nego što se povuku", rekao je Ijal.

KP USA

Komunistička partija Sjedinjenih Američkih Država (engleski: Communist Party of the United States of America, CPUSA) je marksističko-lenjinistička politička stranka koja djeluje u SAD od 1919. godine.

CPUSA je nastala od Lijevog krila, odnosno lijeve frakcije tadašnje Socijalističke partije Amerike. Kao i drugim komunističkim partijama u tadašnjem svijetu, poticaj za stvaranje je dao uspjeh oktobarske revolucije, te su prvi američki komunisti nastojali kopirati njen model i od SAD stvoriti socijalističku državu pod diktaturom proletarijata. Reakcija federalnih i državnih vlasti, odnosno tzv. Palmerove racije, su mnoge članove CPUSA natjerale da od početka 1920-ih djeluju u ilegali, odnosno partija je bila podijeljena na izolirane i često frakcijskim borbama zavađene ćelije. Nakon nekoliko godina, uglavnom zahvaljujući pokroviteljstvu Kominterne, zavađene ćelije su se nakon nekoliko godina ujedinile i počele djelovati legalno. Krajem 1920-ih je, međutim, došlo do novih raskola, te su se iz CPUSA izdvojile trockistička i tzv. lovestoneitska frakcija.

CPUSA je počela jačati zahvaljujući Velikoj depresiji, koje je kod velikog broja američkih intelektualaca dovelo do razočaranja u kapitalizam; njene redove su pojačali i dosljedno protivljenje fašizmu koji se širio u Evropom, kao i institucionalnom i vaninstitucionalnom rasizmu koji je bio dio američkog establishmenta, uključujući i radnički pokret. S druge strane, CPUSA je karakterizirala potpuna oslonjenost na SSSR i Staljina; članstvo CPUSA je iz Moskve primalo financijsku, propagandu i drugu pomoć, a zauzvrat se od članova CPUSA očekivalo da djeluju kao sovjetski obavještajni resurs. Savezništvo SSSR i SAD u drugom svjetskom ratu je, pak, značajno pomoglo daljem porastu članstva koje je tada doživjelo vrhunac. Međutim, odmah nakon završetka drugog svjetskog rata i početka hladnog rata federalne vlasti, ali i veliki dio javnosti počinje na CPUSA gledati kao na subverzivnu ili, u najboljem slučaju, ekstremističku i potencijalno opasnu organizaciju; takvo raspoloženje je bitno doprinijelo makartističkim čistkama krajem 1940-ih i 1950-ih koje su bitno smanjile članstvo i relevantnost CPUSA.

CPUSA je 1950-ih dodatno oslabljena procesom destaljinizacije u SSSR, odnosno ustankom u Mađarskoj, a što je mnoge dotada pravovjerne pro-sovjetske komuniste dovelo u nedoumicu po pitanje dotadašnje marksističko-lenjinističke dogme. CPUSA se tim procesima nije prilagodila, isto kao ni burnim društvenim previranjima 1960-ih, iako je zabilježila svojevrsnu mini-renesansu zahvaljujući dosljednjom protivljenju vijetnamskom ratu. Tih je godina, međutim, došlo do naglog starenja stranačkog članstva, s obzirom da su se mlađe generacije radikalnih ljevičara okrenule maoizmu i drugim pokretima Nove ljevice. Zalaganje CPUSA za realni socijalizam 1970-ih je nastavilo njenu političku marginalizaciju, a perestrojka Mihaila Gorbačova dovela i do raskola sa dotadašnjim sovjetskim sponzorima. U doba sloma SSSR-a je 1991. godine i u samoj CPUSA došlo do velikog raskola na frakciju koja se zalagala za promjenu ideološke platforme prema umjerenijem demokratskom socijalizmu i frakciju vjernu marskizmu-lenjinizmu. Potonja je odnijela pobjedu, te CPUSA dan-danas djeluje kao marksističko-lenjinistička stranka.              

CPUSA je počela jačati zahvaljujući Velikoj depresiji, koje je kod velikog broja američkih intelektualaca dovelo do razočaranja u kapitalizam; njene redove su pojačali i dosljedno protivljenje fašizmu koji se širio u Evropom, kao i institucionalnom i vaninstitucionalnom rasizmu koji je bio dio američkog establishmenta, uključujući i radnički pokret. S druge strane, CPUSA je karakterizirala potpuna oslonjenost na SSSR i Staljina; članstvo CPUSA je iz Moskve primalo financijsku, propagandu i drugu pomoć, a zauzvrat se od članova CPUSA očekivalo da djeluju kao sovjetski obavještajni resurs. Savezništvo SSSR i SAD u drugom svjetskom ratu je, pak, značajno pomoglo daljem porastu članstva koje je tada doživjelo vrhunac. Međutim, odmah nakon završetka drugog svjetskog rata i početka hladnog rata federalne vlasti, ali i veliki dio javnosti počinje na CPUSA gledati kao na subverzivnu ili, u najboljem slučaju, ekstremističku i potencijalno opasnu organizaciju; takvo raspoloženje je bitno doprinijelo makartističkim čistkama krajem 1940-ih i 1950-ih koje su bitno smanjile članstvo i relevantnost CPUSA.

CPUSA je 1950-ih dodatno oslabljena procesom destaljinizacije u SSSR, odnosno ustankom u Mađarskoj, a što je mnoge dotada pravovjerne pro-sovjetske komuniste dovelo u nedoumicu po pitanje dotadašnje marksističko-lenjinističke dogme. CPUSA se tim procesima nije prilagodila, isto kao ni burnim društvenim previranjima 1960-ih, iako je zabilježila svojevrsnu mini-renesansu zahvaljujući dosljednjom protivljenju vijetnamskom ratu. Tih je godina, međutim, došlo do naglog starenja stranačkog članstva, s obzirom da su se mlađe generacije radikalnih ljevičara okrenule maoizmu i drugim pokretima Nove ljevice. Zalaganje CPUSA za realni socijalizam 1970-ih je nastavilo njenu političku marginalizaciju, a perestrojka Mihaila Gorbačova dovela i do raskola sa dotadašnjim sovjetskim sponzorima. U doba sloma SSSR-a je 1991. godine i u samoj CPUSA došlo do velikog raskola na frakciju koja se zalagala za promjenu ideološke platforme prema umjerenijem demokratskom socijalizmu i frakciju vjernu marskizmu-lenjinizmu. Potonja je odnijela pobjedu, te CPUSA dan-danas djeluje kao marksističko-lenjinistička stranka.

I zasto sve to uspeva?

Zbog ogromnog mnostva " OVACA".

Jedino je tako moguce.

Umesto da tome stanu na kraj,se "OVCE" medjusobno svadjaju a Sotona im se smeje.

http://www.novi-svjetski-poredak.com/2011/11/16/5795/

Sad vi samo nastavite medjusobno da se napadate......


Valter